Prolog!

-Mam raka!-powiedział mój chłopak Dawid. Byliśmy ze sobą już dwa lata, byliśmy szczęśliwi, ale od tej chwili wszystko wyglądało już inaczej. Przez ostatnie dwa miesiące co noc śni mi się ten sam koszmar. On- umierający.
Byliśmy już u wielu lekarzy, wszycsy mówią to samo:
-Już jest za późno. Przykro mi.
Pewnego dnia pojawia się nadzieja.
-Jest pewna klinika... Ale musiałbyś polecieć do Londynu-mówił lekarz- nasza ostatnia deska ratunku.Od razu szybko spakowaliśmy się i wyjechaliśmy do Londynu, bo nie ma na co czekać.
Jesteśmy już tutaj trzy miesiące , Dawid miał już dwie chemie-bardzo poważne i trudne do przejścia.
 Dziś 13 kwietnia. Jego trzecia chemioterapia. O 11  zawiozłam go do szpitala. Po dwóch godzinach, czekania, przyszedł do mnie lekarz....
-Bardzo mi przykro, ale...
-Przerwaliście chemię, nie udało się doprowadzić jej do końca?-pytałam
-Nie... Pani chłopak nie żyje.
-Ale jak to, przecież to nie możliwe.... on miał plany... mieliśmy się pobrać. Dlaczego go nie ratowaliście?-zapytałam rozhisteryzowana.
-Robiliśmy wszystko co w naszej mocy-mówił. Oni chyba sobie kpiny urządzają. Nie to niemożliwe!!!.
Szybko wstałam i wybiegłam ze szpitala. Płakałam, przez łzy nie widziałam nic. Omal nie wpadłam pod samochód. Ale na szczęście ktoś złapał mnie za rękę.
-Hej... stój!-powiedział.
-No i po co mnie zatrzymałeś?!?!?!?-wykrzyczałam.
-Uspokój się-powiedział. Usiedliśmy na ławkę.
-Jak mam się uspokoić??? Nie mam nic. Rozumiesz???
-Ciii. Jesteś młodą dziewczyną masz całe życie przed tobą
-Moje życie... to co miało dla mnie sens.... on nie żyje-powiedziałam i wybuchnęłam płaczem. Od razu mnie objął.
-Już dobrze-powiedział.
-Nic nie będzie dobrze.
Łkałam.
-Chodź, przejdziemy się, wszystko mi opwiesz-zaproponował.
-Nawet się nie znamy.
-Jestem Zayn Mlik-przedstawił się
-A ja Julia-odpowiedziałam i ruszyliśmy przez park.